Nais
Algunha vez secamos as bágoas coas mans cansas,
ben cedo borramos as olleiras.
Preparámonos
coma onte
e mañá.
Sabemos onde imos.
Lonxe.
Collemos as forzas da súa risa,
das sílabas descolocadas e das palabras soltas
que algún día, ao mellor,
quen sabe,
serán frases.
Coas nosas mans empurrando unha cadeira de rodas,
ou cos nosos beizos repetindo ecolalias,
construímos a cada segundo o camiño
que nos leva ao Lonxe.
II Avoas
Sostesme coas túas mans pequenas,
pequenas e cansas.
Cando aloumiñas a súa fronte recompós o meu corazón.
Dás pasos pequenos entre el e mais eu,
moitos pasos.
Cunha constelación de palabras, xestos, coidados e bicos
Fas máis habitable a nosa galaxia.
Imaxe: Esther Medraño
III Ela
Sabe facelo bailar
sabe facer que me mire.
Cólleme da man
está ao meu lado
apréndeme
lévame por un camiño descoñecido para min,
moi transitado para ela.
Mirámonos as bágoas de cando en vez.
Empréstame contos de nenas
que conseguen quitarse abrigos moi pesados…
e que voan.
Comprende a miña dor profunda
cos seus silencios
e despois axúdame a saír dela cun sorriso.
Non me esconde as cousas feas
e dime moitas veces as bonitas.
Ten o pelo longo,
e a mirada.
Sabe facelo bailar
Sabe facer que me mire.
É a ponte que non atopaba.
IV Neno
Segues con paixón as liñas dos cables da luz.
Balancéaste no bambán unha e outra vez, sen parar,
e se baixas ao chan
eu persígote coa mirada.
Os meus ollos seguen o rastro dos teus para ver onde van,
e chegan
ás rodas dun autobús
(que xiran tan ben!
e descubro que por iso non che gustan as flores,
porque non xiran!)
e chegan
ao ronsel dun avión
(tan dereitiño no alto)
ao brillo no pomo dunha porta
ao círculo azul que está nese bote de colirio.
E acaban en min.
Entón atopo os teus ollos marróns en calma
porque xa percorreron o mapa da túa vida por hoxe.
Es o neno do conto, o que xoga polas tardes cunha fada.
IV
Eu…
eu quero estar sempre contigo.
Olga Lalín
Revisión do texto: Paz Fernández Pereiro.
alto alto como una montaña 